Od Roth'a Cd Zhavia

W korytarzu było tuzin drzwi, każde takie same, ciemny brąz, każde zamknięte. Korytarz oświetlały jedynie płomienie z licznych pochodni. Zhavi nigdzie nie było. Zerknąłem na klucz , który wciąż miałem w ręku , a następnie na drzwi. Po czym podszedłem do jednych z nich i je otworzyłem. Bo co innego miałem zrobić? Klucz był właściwy, nie wiem czy po prostu dobrze strzeliłem czy ten klucz był jakiś...uniwersalny? Wszedłem do środka. Pomieszczenie w którym się znalazłem było salonem. Na dużym i ciężkim fotelu siedział mężczyzna w średnim wieku, oglądał program w starym telewizorze stojącym na komodzie. W kącie na wzorzystym dywanie bawiła się trójka dzieciaków, w wieku od 3 do 8 lat. Na poprzecieranej kanapie siedziała nastolatka, mniej więcej w moim wieku i czytała jakąś książkę. Z kuchni dobiegało krzątanie, prawdopodobnie ich matki. Ale nikt na mnie nie spojrzał nawet jak zapukałem w drzwi za sobą, nic nie rozumiejąc przeszedłem w głąb pomieszczenia. Kątem oka dostrzegłem jakiś ruch, błyskawicznie się odwróciłem gotów na wszystko. Poczułem wielką ulgę kiedy okazało się że to Zhavia.
-Gdzieś Ty była? Musimy trzymać się razem- powiedziałem do niej ale mnie zbyła i po cichu przeszła- Zhavia, nie możemy się teraz rozdzielać, rozumiesz? Musimy się stąd wydostać- ale dziewczyna nie reagowała. Przeszła do salonu, mieszkańcy przenieśli na nią wzrok i momentalnie zerwali się z miejsca.
-Do matki- krzyknął mężczyzna w stronę dzieciaków, nastolatka pobiegła w stronę rodzeństwa, ale tam nie dotarła, srebrny bicz zaplątał się wokół jej szyi, szarpnięcie sprawiło że dziewczyna upadła w moim pobliżu. Zaskoczony spojrzałem na Zhavie ,która zimnym, bezlitosnym spojrzeniem omiotła pomieszczenie.
-Co ty robisz?- spytałem, podszedłem do niej z zamiarem potrząśnięcia nią ale kiedy jej dotknąłem okazało się że nie jestem w stanie. Szybko pojąłem że mnie tu nie ma, oni mnie nie widzą, a ja nie mogę niczego dotknąć, byłem jak duch.
-Wejdźcie- zażądała nie kierując tych słów do nikogo konkretnego. W drugim jej ręku pojawił się miecz którym przeszyła dziewczynę, usłyszałem szloch kobiety i krzyk dzieci. Do salonu weszły demony.
-To oni- powiedziała Zhavia, demony otoczyły rodzinę, a Zhavia bez słowa po prostu wyszła. Świat zawirował, zapadła ciemność, w którą się zapadłem...

***

Gwałtownie otworzyłem oczy i zerwałem się do siadu. Jednak chwilę trwało nim odzyskałem ostre widzenie.

-Zhavia...- wychrypiałem dostrzegając dziewczynę przed sobą, po czym przeniosłem wzrok za nią by rozejrzeć się gdzie jestem. 

<Zhavia?>